Anoniem

Afgelopen jaar volgde ik een intensieve cursus rond persoonlijke groei. Tijdens die cursus, die begon als een leuk cadeautje voor mezelf, kwamen er heel veel puzzelstukjes los in mijn hoofd en in mijn hart, over mezelf. Maar nog meer over hoe ik professioneel in het leven sta. Over mijn werkcontext, over wat ik nu doe, hoe ik dat doe, over wat ik had willen doen, over wat mij tegenhield om het anders te gaan doen. Om al die stukjes tot een mooie puzzel te leggen, daar had ik een ervaren puzzelaar voor nodig, die mij kon coachen om die puzzel te leggen. Els Jennen, dus. Ik kende Els uit mijn professioneel leven als personeelsdirecteur bij een overheidsinstelling, ik wist hoe empathisch zij onze medewerkers begeleidde en hoe ervaren zij is. Ik, die dacht toch wel de hele wereld alleen aan te kunnen, kon mezelf overtuigen om hulp in te roepen, en schoorvoetend een eerste afspraak bij Els te vragen.

Met de moed in mijn schoenen, maar ergens hoopvol, ging ik naar Els en ledigde mijn hele zak puzzelstukjes, een niet te stuiten woordvloed, de rode draad in mijn verhaal leek mij wat zoek, maar Els … die luisterde, die liet mij mijn verhaal doen. Haar eerste wijze les was: luisteren naar jezelf en zelfzorg voorop stellen. Want intussen zat ik wel ziek thuis, weg veerkracht en drive. En zo zijn wij beginnen puzzelen, vertrekkende vanuit mijn waarden (authenticiteit, integriteit, eerlijkheid …), en van daaruit kijken naar wat ik wil doen, naar waar ik goed in ben, en in welke context ik wil werken. Niet vergetende: wat houdt mij tegen om te doen wat ik écht wil doen ? Er werd gepuzzeld, Els voelde precies aan wat er in mij omging, en daar ging ze ook op door, ze leerde mij op mijn valkuilen letten en ze triggerde mij om mijn veilig lijkende comfortzone te verlaten en (veel) verder te kijken. Mede dankzij Els zag ik in dat mijn huidige werkcontext niet aansluit bij mijn waarden en dat mijn hart vraagt om een job in de zorgsector. En dat de ‘duiveltjes’ die mij weerhielden om daarvoor te gaan, slechts bliksemafleiders waren. Samen hebben we een realistisch plan uitgerold, en zo ben ik terug gaan studeren en zeg ik binnenkort vaarwel aan mijn huidige functie om in die zorgsector aan de slag te kunnen gaan. Els heeft die hele omslag begeleid, en mee doorleefd, want desondanks ik deze keuze vrij maak, valt het afscheid van mijn huidige professionele omgeving soms zwaar, en ook dat kon ik bij Els kwijt. Alsook mijn twijfels die soms de kop op steken, niet echt wetende wat mijn nieuwe professionele loopbaan zal brengen. Zo’n reisgezel toen ik de weg leek kwijt te zijn, en mij op een verkeerde afslag leek te bevinden, dat was pas een cadeau ! De rust die ik inmiddels kreeg, in mij, dat zen-gevoel, die herwonnen veerkracht en drive, dat is niet uit te drukken in een materiële waarde. Durven is even je evenwicht verliezen, niet durven is uiteindelijk jezelf verliezen. Loop jij dus professioneel ook wat verloren, start met puzzelen, ook al weet je niet waar je zal uitkomen (misschien gewoon bij hetzelfde, maar door een andere bril bekeken).

November 2018

C.

Na vele jaren van hard werken en doelstellingen bereiken, voelde ik in 2015 de werkvloer onder me wegglijden. Al een geruime tijd liep ik rond met klachten: vermoeidheid, slecht slapen, hartkloppingen, angsten, wenen om een mail, futloos en regelmatig ziek en toch maar blijven doorgaan. Daar heb ik lang tegen gevochten en op een dag kon ik me niet meer naar het werk slepen.

Omdat ik niet wist wat me overkwam want dat paste totaal niet in mijn plaatje, zocht ik hulp en kwam ik bij Twiga terecht. Na een intakegesprek werd duidelijk dat Els over een netwerk beschikt om een goede coaching aan te bieden. Met de focus op gespreksbegeleiding. Maar ook met de nodige aandacht voor het complete pakket ‘body, mind en soul’ bracht een professioneel team snel eerste hulp en een blijvend herstel zowel op het lichamelijke als het mentale vlak.

Els luistert, vat samen en geeft je helderheid en inzichten terug. Je leert over zelfzorg, geweldloze communicatie en talrijke andere modellen. Je ontdekt dat niet alles moet en leert je energie te richten op datgene waar je invloed op hebt. Els wist op basis van haar ervaring exact de juiste knoppen in te drukken. Tijdens het traject borg je nieuwe methodieken waardoor je anders gaat kijken en denken…

Dankzij Els ben ik terug stabiel en meer dan ooit in balans. Het is voor iedereen anders maar je hoeft niet altijd van job of werkgever te veranderen. Zelf koos ik ervoor om het traject in confidentialiteit doch mét steun van mijn bedrijf te doorlopen. Ook collega’s en directie geven aan dat ik er als manager sterker ben uitgekomen…

Was het nu burn-out of langdurige stress? Je leert aanvaarden ‘het is wat het is’. En af en toe kijk ik in mijn Twiga schrift en voel ik me veilig omdat ik weet dat ik bij Els kan ‘bijtanken’ als dat nodig is.

5 februari 2018

H.

Toen ik tijdens mijn burn-out op zoek ging naar professionele hulp, bleek de zoektocht naar passende begeleiding niet zo evident. Maar zodra ik in contact kwam met Twiga voelde ik onmiddellijk dat hun aanpak, expertise en flexibiliteit mij goed vooruit zouden helpen. Achteraf werd die eerste indruk ook helemaal bevestigd.

Los van het stelselmatig helpen ophelderen van mijn blokkerende gedachten én het helpen ontwarren van alle denkpisets die op dat moment mijn leven (veel te) complex maakten, hebben hun luisterbereidheid, geduld, expertise, input en persoonlijke aanpak er vooral ook voor gezorgd dat ik stelselmatig een palet hulpmiddelen, handvaten, tips en trukjes kreeg aangekweekt om niet snel meer in dezelfde val te trappen en over mijn limieten te waken. Zodra ik nu alarmsignalen bij mezelf detecteer heb ik genoeg bagage om mezelf en mijn aanpak te corrigeren. Er valt met geen woorden te beschrijven hoe waardevol dit aanvoelt!

12 januari 2018

K.

Ik voelde dat ik aan de bodem van mijn reservetank zat, maar ik moest dit en ik moest dat nog gedaan krijgen voor het begin van de vakantie. Dan zou ik kunnen rusten…. die rustperiode werd langer dan voorzien. Het ging allemaal zeer moeizaam, ik kon me niet goed meer concentreren, kon huilen voor het minste en kon amper nog beslissingen nemen. Tijdens mijn vakantie geraakten mijn batterijen niet opgeladen. De diagnose, ‘burnout’.

Bij mijn zoektocht naar begeleiding kwam ik terecht bij Els van Twiga. Els is top. Ze weet de juiste topics aan te snijden waardoor je steeds meer inzicht krijgt over jezelf, focust op je energiegevers en op hetgeen jezelf invloed hebt. Els leerde me te ‘ont’-moeten. Ik maak nu veel bewustere keuzes, bewaak mijn balans. Regelmatig kwamen we samen met lotgenoten om ervaringen te delen. De ervaringen waren vaak zeer herkenbaar en de gesprekken leerrijk. Els bracht me ook in contact met voetreflexologie, mindfulness en yoga. Ze maken nog steeds deel uit van mijn toolkit om mezelf in balans te houden.

Dankzij Twiga ontdekte ik mezelf terug! Ik luister veel meer naar mijn lichaam en bewaak mijn balans. Ik durf zelfs zeggen dat ik dankzij Els en haar collega’s nu veel meer dan vroeger geniet van de simpele dingen! Mijn nieuwe motto ‘ Niks moet, niksen mag!

14 januari 2018

Evi

18/09/2014, 5u20

De dag dat mijn lichaam “Nee” zei. Enfin, iets zeggen kon ik toen niet meer. Net zoals nu had mijn stem het begeven. ‘t was mijn lichaam dat de stekker uittrok.

Ik was al enkele weken sprakeloos. Een hese, gebroken stem. De gebroken nachten waar ik al jaren mee kampte, de slapeloze nachten, de piekermomenten over het werk, het wenen van onmacht hadden zich op mijn stembanden gewraakt. Ik kon geen woord meer uitbrengen.

En ik kon niets meer. Uit bed stappen lukte me niet meer. Een sms naar mijn grootouders om de drie kindjes te komen wekken en aan te kleden. Want spreken kon ik niet meer. Er kwam geen woord meer uit. En Ik kon er ook niet meer uit, uit dat bed van mij waar ik al jaren de slaap niet meer kon vatten. Alsof mijn benen dienst weigerden.

Tegen zevenen, kroop ik letterlijk uit mijn bed, naar de badkamer, op mijn knieën. Ik kon geen stap meer zetten. De grond zakte weg telkens ik het opnieuw probeerde. En het ergste was dat ik het niet kon zeggen.

Ik kroop naar de trap en ik ging 15 treden naar beneden, zittend op mijn poep.

Mijn opa en oma keken me aan. Ik wou zeggen wat er aan de hand was. Er kwam geen geluid.

Een tas koffie kreeg ik met moeite tot aan mijn mond. Het zwarte goedje liep met moeite binnen. Mami had er redelijk wat suiker ingedaan, zodat ik snel weer op de been zou zijn. Ik had volgens haar een suikerflauwte.
tas 1 (met 3 klontjes suiker), dan tas 2, dan tas 3… (steeds met evenveel suiker) en ik kreeg een opflakkering. Net voldoende om de kindjes naar school en naar de opvang te doen.

Hoe ik naar daar reed weet ik niet. Aangekomen bij de huisarts stortte ik in. Ik heb daar zitten huilen, minuten aan een stuk, zonder klank en zonder tranen. Die had ik de laatste tijd zo diep verdrongen dat ze opgedroogd waren.

Na een uitwisseling van papiertjes waar ik op schreef wat ik voelde en hoe ik me voelde volgde en onderzoek. En een afspraak en verwijsbrief voor een specialist: waar ik pas een maand later terecht kon. Tja, psychiaters zijn drukbezette mensen.

Thuis opende ik de brief: “Oververmoeidheid en uitputtingsverschijnselen (burn-out?), graag uw advies”.

Dit was het moment dat ik zo vreesde.

Ik, de sterke mama; diegene die dacht dat het me nooit zou voorvallen en dat burn-out een modetrend was geworden.
ik! Evi… Een burn-out!

Ik geloofde het niet. En de grond zakte opnieuw weg onder mijn voeten.

Wat zou mijn man hiervan denken? En mijn baas? En mijn collega’s? En de mama’s aan de schoolpoorten? En mijn ouders? En mijn grootouders?
Ik… ! Ik liet iedereen in de steek, en vooral mijn drie jonge kinderen, die mij zo hard nodig hadden.

Tot april 2015 duurde het voor ik aanvaardde dat ik niet meer kon!  Ik wou steeds terug naar het werk, ik verontschuldigde me ronduit bij mijn verantwoordelijke en collega’s en stuurde hen met de verlenging van mijn afwezigheid ook steeds de belofte dat ik de volgende maand er weer voor 200% zou staan. Pas nadat mijn wachtwoord van mijn werklaptop het niet meer deed, en ik dus geen toegang meer had tot werkgerelateerde mails, drong het bij mij binnen dat ik thuis zat om te herstellen.

Pas nadien ben ik beginnen werken aan mijn herstel. Stapje voor stapje, met vallen en opstaan.

Ik kijk vandaag, vier jaar later, fier terug.

Fier op mezelf, voor alle stapjes die ik tot nu toe zette, kleine en minder kleine. Soms ook stapjes terug.

Fier op mezelf voor de moed die ik bijeenraapte

Fier voor de dingen die ik leerde tijdens mijn herstel.

Fier voor de dingen die ik in de toekomst wil ondernemen, zodat deze burn-out niet voor niets is geweest en ten dienste kan staan voor anderen die het op een of ander moment nodig hebben.

Fier dat ik er sta. Soms nog wankelend, maar steeds met volle goesting en met volle overtuiging!

Zeker van wie ik ben, en waar ik heen wil.

En dankbaar!

Dankbaar voor die ene 18^de septemberdag van 2014. De dag die mijn leven voor goed omgooide.

Voortaan verjaar ik twee keer.

Op 10 juni vier ik mijn verjaardag.

En op 18 september vier ik mijn Burn-out birthday, of liever gezegd, mijn Revive day: de dag waar alles voorgoed veranderde, en ik opbrandde, om nadien te herleven

Happy Revive day to me!

#revive

#Burnoutbirthday

#thedayIwasbornagain

#revivethesparkthatliveswithinyou